ေကာင္မေလးေရ.....
နင္ေျခစံုကန္ျပန္ထြက္သြားတ႔ဲ ငါ႔ရင္ခြင္ဟာ
နင္မက္ေမာတ႔ဲေကာင္းကင္ျပာျပာေလာက္
မက်ယ္ေျပာတာအမွန္ပါ
ဒါေပမယ္႔....
အဲဒီေကာင္းကင္ထက္ျမင္႔မားနက္ရိွုင္းစြာ
နင္႔ကို ငါ..ခ်စ္ခ႔ဲတာပါဟာ
နင္မသိခ႔ဲပါဘူး
တစ္ကယ္ေတာ႔ ငါက......
သစ္ေျခာက္ကိုင္းေလးတစ္ခုပါ
နင္..ခဏတာ၀င္ေရာက္နားခိုဖို႔
ျဖစ္တည္ေပးခ႔ဲသူပါ
ေနာက္ထက္......ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေႏြ..မိုး..ေဆာင္းေတြေျပာင္းလည္း
နင္...ခို၀င္လည္႔ပါ
ငါ႔ရင္တံခါး အျမဲဖြင္႔ထားတယ္
နင္႔အတြက္..ငါက
ေျပာင္းလည္းျခင္းမရိွတ႔ဲ
ထာ၀ရမီွတြယ္ရာေလ........
Type rest of the post here
No comments:
Post a Comment